محمود اشرفي معتقد است: «پيري سه نشانه عمده دارد: پرحرفي، حرفهاي تكراري، خودستايي. هر كدام از اين نشانه‫ها خبر از فصل جديدي در زندگي مي‫دهد. گاهي اين نشانه‫ها با هم آشكار مي‫شوند و گاهي يكي پس از ديگري از راه مي‫رسند» (روزنامه سرمايه، 17 دي، صفحه آخر).

...

داشتيم با خودمان فكر مي‫كرديم كه اين علايم را در بسياري از اشعار معاصر هم ملاحظه مي‫توان فرمود.

مصراع: چهره‫ام گرچه جوان است، ولي پير شدم.

...

پرحرفي. روده درازي يكي از بزرگترين ويژگيهاي شعر امروز است. گاهي از يك شعر سه سطري، دو سه سطرش اضافه است و گاهي تمام شعر، چيزي جز زوائد نيست. كار به آنجا مي‫رسد كه نتيجه بگيريم كلاً شعر در دنياي امروز، درين قرن 21 عليه ما عليه، حرف اضافي است.

حرفهاي تكراري. شاعر براي توجيه حرفهاي تكراري خودش مي‫فرمايد: «يك عمر مي‫توان سخن از زلف يار گفت». حرفهاي تكراري، بخش زياديش ناشي از فراموشي است و فراموشي موجب پريشاني در گفتار مي‫شود. بقول شاعر: «شوريدگي زلف تو ربط از سخنم بُرد». در واقع، مقصر اصلي در اين قضيه زلف يار است.

خودستايي. ميرشكاك احتمالاً معتقد است شعر امروز ما چيزي نيست جز تقرير «انانيت». و براي اينكه زيبا جلوه كند، اسمش را مي‫گذارند: حديث نفس. حديث نفس يعني من مهمترين موجود عالم هستي هستم و اتاق من مركز جهان است. يعني همان اومانيسم منحط غرب (ازين فقره ضد امپرياليستي لذت برديم!). بنابراين، شعر «من ـ محور» يعني: پير شدي رفت!

...

براي اينكه به پيري متهم نشويم، مطلب را همينجا درز مي‫گيريم. راستي موضوع سخن ما چي بود؟