رعايت بهداشت در جامعه و رساندن آن به سرانه‫هاي مورد تأييد جهاني، آرزوي ديرينه همه ايرانيان است و خوشبختانه در سنوات اخير اهتمام جدي در اين خصوص مبذول گرديده است. رسيدن به حد استانداردهاي جهاني و رعايت الزامات آن، مستلزم مشاركت آحاد جامعه در اين زمينه است. جاي بسي خرسندي است شاعران ما كه همواره در عداد روشنفكران پيشرو جامعه قرار داشته و دارند، بيش از همه خود را ملزم به بهداشتي كردن فضاي اشعار خود مي‫دانند. و ازين بابت، جماعت شاعر، سرآمد همه شاعران جهان، و شايسته تقدير و تشكر بسيار هستند. از آنجا كه همواره در هر حال و حركت، جامعه علاوه بر تعريف الگوهاي شايسته، بايستي از لحاظ شناخت مصاديق بارز هر جرياني به قدر مكفي توجيه شده باشد، تصميم گرفته‫ايم تعدادي از اشعار بهداشتي را كه در بهبود سلامت فكري و رواني جامعه و گسترش روابط فردي و اجتماعي نقش بارزي ايفا مي‫نمايد، به عنوان مصاديق بارز معرفي نماييم. فلذا، در اين بخش، توجه شما را به يك غزل زيبا كه در آن اهداف بهداشتي به طور دقيق و كامل محقق شده است، جلب مي‫نماييم.

..

شاعر! بيا تماشا كن

من دفترم، مرا وا كن

خودكار بر تنم بگذار

بيتاب شو، تقلا كن

فكري كه پيش ازين كردي

روي تن من اجرا كن

بنويس از خودت بر من

خود را درون من جا كن

با سرنوشت تاريكت

شعري سپيد انشا كن

شايد دوباره بنويسي

پس باز هم مرا تا كن.

(مريم جعفري آذرماني، زخمه، ص 24)

..

توضيح: در اين غزل، تلاش شاعر براي تحقق نهايت حد مشاركت كاملاً مشهود است. ضمن آنكه وي شخصاً به اعتلاي امر فرهنگ اعتقاد خاصي دارد و استفاده از واژه‫هاي محترمي مثل دفتر و خودكار و نوشتن و انشاء مؤيد اين موضوع مي‫باشد. بنابراين، شاعر هم به نون پايبند است و هم به قلم.