اتيمولوژي يا ریشه‌شناسی، علم مطالعه تاریخی واژه‌هاست. وظيفه اين علم آن است كه به‌ما بفهماند فلان واژه، ريشه در چه چيزي دارد و اصل و نسبش چيست و ارتباطش با واژگان هم‌خانواده چگونه است و در سير تاريخي خود دچار چه تحولاتي شده است و قس علي‌هذا! يكي از مهم‌ترين واژگان بشري كه از همان آغاز خلقت ريشه آن مورد بحث و مناقشه بوده است، واژه «زن» است. علماء در باب ريشه اين كلمه سخن زياد گفته‌اند و حتا زيادي هم سخن گفته‌اند. ما از همان اول خلقت اعتقادمان بر اين بوده كه كلمه زن فعل امر از مصدر زدن است و گويي خلقت اين موجود لطيف به اين نكته اشاره دارد كه بياييد ما را بزنيد. شاعران و هنرمندان كه عموماً آدمهاي نازك‌دل و با احساسي هستند، بر خلاف فطرت خود ـ و بلكه فطرت زنان ـ خواسته‌اند كه با زنان رفتاري غير ازين داشته باشند و آنها را به حد پرستش ستايش نيز كرده‌اند كه گناه اين تحريف بزرگ تاريخي به گردن خودشان است.

ديرزماني در عالم فكر و خيال دائماً با خودمان كلنجار مي‌رفتيم كه چگونه ثابت كنيم كه ريشه اين «واژه»، به‌طور دائم و خودكار، ما را امر بر زدن (همان ضرب و شتم عربي) مي‌كند و از آنجا كه حكمت خداوند برين منوال قرار گرفته، چطور با تحريفات صورت گرفته در اين زمينه مقابله كنيم؟

خوشبختانه در ايام اخير شاهد غيب از آسمان نازل شد و برادران غيور كه افعال‌شان ريشه در اتيمولوژي واژه «زن» دارد، شيوه برخورد مناسب و در شأن زنان را در خيابان‌ها به نمايش گذاشتند. البته دانش ريشه شناسي امر قاطعي نكرده كه كجا بايد زنان را زد و كجا نبايد زد. در اينجا، ديگران مخيّرند بنابر شناخت و مکلّفند بنا بر تكليف خود، محل اجراي آن را خودشان تعيين كنند، خواه در خانه باشد، خواه در خيابان. اما منطق اجتماع به ما مي‌گويد اگر زني در خانه بنشيند و شيران نر بزايد، احتمال كتك خوردنش کاهش مي‌یابد و يا حداقل تنها از يك نفر كتك مي‌خورد. اما اگر زني، خيره‌سري و كج‌روشي پيشه كند و در خيابان‌ها و اماكن عمومي ظاهر شود و از آن بدتر، تظاهر به ظاهر شدن نيز نمايد، بر عموم برادران مسلمان واجب است كه به اتفاق چند نفر برادر قلچماق ديگر كه سر از كار تكليف در مي‌آورند، فعل «زدن» را در مورد او (همان‌گونه که في‌الحال برين امر خطير مشغولند) كَما هُوَ حَقّه اجرا نمايند و البته، ثوابش نيز به طور كامل در اندوخته آخرت‌شان، ذخيره هنگفتي خواهد شد.