سحرگاهان، باد همراه از جانب یاری، سبیل کلفت نخراشیده، این پیامک آورد:

میلی به بوسه تو ندارم که روزه‌ام

ترسیدم اینکه فاش بگویم، ریا شود!

هرچند روزه گرفتن ما، مثل نماز خواندن ایشان، کاری بی فایدت است،

این دوبیت بر سبیل ارتجال و بر عقب آن، تحریر یافت:

 

گل هست مرا، منّت هر خس نکشم

بار سـتم هـر کـس و ناکـس نکشم

هرچند که روزه‌ام، اگر دست دهــد

بوسیدن لب‌های تو، پا پـس نکشم!‍